Als vader kun je het alleen maar over je heen laten komen volgens mij... Voelde me in ieder geval knap machteloos. En zorgen dat je voorbereid bent, liefst al een paar weken van tevoren. Bij ons is het 9 dagen vroeger gekomen als uitgerekend en dat was toch wel een verrassing, gingen we allebei eigenlijk niet vanuit. Maar gelukkig hadden we toch alles klaar staan voor vertrek.
En zorg dat je genoeg gegeten hebt voor het begin! of dat je iets van Dextro oid op zak hebt. Ik ging haast van mijn stokje daar door de hoge temperatuur van het ziekenhuis, de stress en omdat ik nauwelijks iets gegeten had.
Ik kan er niet zo goed mee omgaan dat mijn vriendin daar echt pijn ligt te lijden zonder dat ik er iets aan kan doen

. Emoties zijn niet echt mijn ding. Gaat er waarschijnlijk nog wel een keer uitkomen allemaal maar dan wel als ik thuis ben en niet ergens met allemaal mensen om me heen.

Vrij normaal en herkenbaar wat ik hier lees.
Ik had mij voor de geboorte van Roxy helemaal niet bezig gehouden met de "bevalling". Terwijl mijn vrouw met een ruggenprik in het ziekenhuis lag, zat ik ernaast nog te gamen.
We hadden beide iets van: Wij komen eerst, dan de kat en dat pas de baby. LIFO protocol. Zelf heb ik de geboorte niet gezien (keek liever naar het gezicht van mijn vrouw).
Maar toen de armpjes en beentjes zicht ontvouwden en en kwam geluid uit explodeerde er een emotiebom in mij van eeuwige liefde.
We maken wel geintjes hier, maar even wat (goed) advies.
Je kan het makkelijk aan.
Maak je niet druk, blijf ademen en als iedereen gezond is, dan is er niets aan de hand.
Het leven gaat door en geniet van je kindje en je vrouw/vriendin. Geluksvogel!